‘Nu de dagen korter worden, de kou langzaam (heel langzaam) onze kant uit blaast is er niets heerlijkers dan ‘s ochtends op te starten met een warme kop koffie en, voor de niet-vegans onder ons, een gebakken eitje bij het ontbijt.
De eitjes op de Tiny House Community Duinvallei komen van onze eigen dames. We zijn er nog niet helemaal over uit hoe ze nu precies heten (Spikkel & Tante Tottie? Beppie & Tokkie?) maar ze luisteren in ieder geval beide naar de naam: “Kip, kip, kip!”. Als het even kan mogen ze, onder toeziend oog van onze Opperkip Esther, vrij rondscharrelen. Dwalen ze iets te ver af, want ook kippen denken weleens dat het gras bij de buren groener is, dan reageren ze op een fluitje en komen vrolijk terug waggelen. Met hun kontjes in de lucht, spitten ze de grond om op zoek naar wormpjes, insecten en ander lekkers. De ‘circle of life’.
Echter, als legkip hadden de dames een moeilijke start in het leven. Geboren in een broedmachine kwamen ze, via een opfokker, bij een pluimveehouderij met als enige doel een onnatuurlijke hoeveelheid eieren leggen voor de (onwetende) consument. Ik zal u de verdere gruwelijke details besparen maar wat je leest op www.redeenlegkip.nl zegt genoeg. In mijn opinie, en gelukkig in de opinie van steeds meer mensen, zou geen enkel dier gezien moeten worden als een product waarvan wij oneindig veel mogen nemen.
Toen de dames bij ons kwamen wonen, waren ze uitgeput en hadden haast geen veren. Inmiddels zien ze er op en top gezond uit maar helaas, schijn bedreigt. Het blijven kwetsbare dieren; ze zijn te veel doorgefokt en hebben teveel meegemaakt. Dat maakt het ook dubbel want ja, we bieden ze een goed pensioen, maar het voelt als dweilen met de kraan open omdat de onherroepelijke schade al is gedaan. Daarom, namens de dames, een uitnodiging aan u, de lezer, om u te verdiepen in de afkomst van uw eitjes (en andere dierlijke producten). Vraag uzelf opnieuw af: “Wil ik hieraan meewerken of kan het ook anders?”. Want soms is de wereld redden een eitje.’
